قلب و کارکردهای معرفتی و عملی آن از دیدگاه مولانا و تخلق به خوی کبریایی

هر نظام اخلاقی بر مبنای متعددی اعم از مبانی هستی شناختی، انسان شناختی و معرفت شناختی بنا شده است. مقصود از مبانی، مباحث نظری است که در شکل گیری مکاتب اخلاقی و نوع گزاره های آن، تحلیل ها و داوری های اخلاقی تاثیری مستقیم دارد. در این مقاله از رهگذر تامل بر اشعار مولانا در مثنوی به بررسی قلب که یکی از مبانی انسان شناختی اخلاق عرفانی است، پرداخته ایم.
نخست معنا و مفهوم و کارکردهای معرفتی و عملی قلب از دیدگاه عرفا بررسی شد سپس معنای این دو مفهوم در اشعار مولانا تبیین گردید آنگاه کارکردهای معرفتی (شهودی) و عملی قلب و اثر آن بر اخلاق عارفانه روشن شد.