اثرات آنتی اکسیدانی بتائین در مقابل آسیب معده ناشی از اندومتاسین در موش های صحرایی

بتائین (تری متیل گلیسین) به عنوان دهنده گروه متیل و آنتی اکسیدان در مطالعات قبلی شناخته شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات آنتی اکسیدانی بتائین در آسیب های معدی ناشی از اندومتاسین بود.
در این مطالعه تجربی 32 سر موش بالغ نر از نژاد اسپراگ- داولی به 4 گروه کنترل، اندومتاسین، بتائین-اندومتاسین و آسکوربیک اسید- اندومتاسین به طور مساوی تقسیم شدند. به گروه های کنترل و اندومتاسین نرمال سالین و گروه های پیش درمان شده با بتائین و آسکوربیک اسید به ترتیب بتائین (5/1% وزنی جیره) و آسکوربیک اسید (50 میلی گرم بر کیلوگرم وزن) به مدت 15 روز پیوسته به صورت خوراکی تجویز شد. پس از 24 ساعت ناشتایی نیز تمام گروه ها به جز گروه کنترل، یک دوز اندومتاسین (48 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) به صورت خوراکی دریافت کردند.
تجویز اندومتاسین سبب افزایش درصد وقوع زخم معده نسبت به گروه کنترل گردید و پیش درمانی با بتائین به طور معنی داری درصد وقوع زخم را در مقایسه با سایر گروه ها کاهش داد (0017/0p=). فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) در بافت دیواره معده به طور معنی داری در گروه اندومتاسین در مقایسه با سایر گروه ها کمتر بود (0012/0p=) در حالی که پیش درمانی با بتائین و آسکوربیک اسید فعالیت آنزیم GPx را در مقایسه با گروه اندومتاسین افزایش داد (0012/0p=). فعالیت آنزیم کاتالاز در موش های پیش درمان شده با بتائین نسبت به گروه های اندومتاسین و آسکوربیک اسید- اندومتاسین به طور معنی داری بالاتر بود (0015/0p=). میزان پراکسیداسیون لیپید به طور معنی داری در گروه های پیش درمان شده با بتائین و آسکوربیک اسید در مقایسه با گروه اندومتاسین کاهش یافت (0013/0p=).
نتایج نشان می دهند که بتائین دارای اثرات آنتی اکسیدانی مفیدی در برابر آسیب معدی ناشی از اندومتاسین است.