اثر کود های مولیبدات آمونیوم و سیلیکات سدیم بر ویژگی های کمی و کیفی گندم

مولیبدن (Mo) از عناصر ضروری و سیلیسیم (Si) از عناصر مفید برای رشد گیاه گندم می باشند. به منظور بررسی اثر مولیبدن و سیلیسیم بر عملکرد گندم (Triticumaestivum L.) در سال زراعی 91-1390، این آزمایش مزرعه ای در اراضی ایستگاه تحقیقات خاک و آب کرج روی گندم رقم شیراز انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی شامل دو فاکتور مولیبدن به صورت مولیبدات آمونیم در سه سطح صفر، 10 و 20 کیلوگرم در هکتار و سیلیسیم به صورت سیلیکات سدیم در سه سطح صفر، 300 و 600 کیلوگرم در هکتار و با سه تکرار در یک خاک شنی انجام گرفت. توصیه کودی بر اساس آزمون خاک و توصیه موسسه تحقیقات خاک و آب انجام شد. قبل از برداشت از هر کرت 10 نمونه تصادفی به منظور بررسی طول سنبله و تعداد دانه در سنبله برداشت شد و سپس بوته های گندم از سطح شش مترمربع کف بر شدند. صفات عملکرد دانه، کاه، وزن هزار دانه و درصد پروتئین دانه اندازه گیری شدند. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد در تیمارهایی که مولیبدات آمونیم به میزان 10 کیلوگرم در هکتار به خاک افزوده شده بود، اثر مثبت معنی داری در سطح یک درصد روی تعداد دانه در سنبله، عملکرد دانه و درصد پروتئین از خود نشان داد. به طوری که عملکرد دانه گندم به طور متوسط از 3566 کیلوگرم در هکتار به 4085 کیلوگرم در هکتار (53/14 درصد) و میزان پروتئین از 89/12 درصد به 42/14 درصد (12 درصد) افزایش داشت. غلظت مولیبدن دانه از 54/3 به 40/5 میلی گرم در کیلوگرم افزایش یافت. اثر مولیبدن بر طول سنبله، وزن هزار دانه و عملکرد کاه معنی داری نبود. تیمار 300 کیلوگرم در هکتار سیلیکات سدیم اثر معنی داری در سطح یک درصد بر عملکرد کاه داشت و مقدار آن را از 8074 کیلوگرم در هکتار به 9188 کیلوگرم در هکتار (14 درصد) افزایش داد.