ارزیابی تاثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر ویژگی های ریخت شناختی و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی رزماری (Rosmarinus officinalis) و نوش (Thuja orientalis Morgan)

در سال های اخیر استفاده از تنظیم کننده های رشد به ویژه کندکننده های رشد افزایش چشمگیری یافته است. تریازول ها (پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل) به عنوان موثرترین و کم خطرترین کندکننده های رشد سبب ایجاد گیاهان پوششی کوتاه تر و متراکم تر می شود که برگ های سبز تیره تر و ضخیم تر دارد. برای ارزیابی تاثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر ویژگی های ریخت شناختی (مرفولوژیکی) و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی (رزماری و نوش رقم مورگان) آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی شامل شانزده تیمار و سه تکرار اجرا شد. بدین منظور بی درنگ پس از هرس هر دو گیاه، محلول پاشی برگی پاکلوبوترازول با غلظت های 1000 و 4000 میلی گرم در لیتر، ترینگزاپک اتیل با غلظت 1000 میلی گرم در لیتر و آب مقطر به عنوان شاهد انجام شد. صفات مورد اندازه گیری در این پژوهش شامل ارتفاع، طول و عرض گیاه، وزن تر و خشک بخش های هرس شده، طول میانگره، میزان پرولین، سبزینه (کلروفیل)a، سبزینهb و سبزینه کل بود. نتایج نشان دادند کندکننده های رشد سبب کاهش رشد طولی و عرضی، طول میانگره ها، وزن تر و خشک بخش های هرس شده گیاه و افزایش میزان پرولین، سبزینه a، b و کل نسبت به تیمار شاهد شد.