تاثیر باردهی و تغییر قندهای محلول و نشاسته در ساقه، جوانه و برگ بر بافت مردگی جوانه اولیه انگور

بافت مردگی جوانه (Bud necrosis) یک ناهنجاری فیزیولوژیک در انگور است که منجر به مرگ جوانه های بارور شده و عملکرد کاهش می یابد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تغییر میزان قندهای محلول و نشاسته و ارتباط آن با بروز بافت مردگی جوانه اولیه در انگور عسکری بود. آزمایش در تاکستانی با سن پانزده سال و نظام تربیت پاچراغی و فاصله کاشت 5/2 × 3 متر، به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1387- 1386، اجرا شد. عامل اول شامل تیمار میوه دار و بدون میوه، عامل دوم نوع اندام گیاهی در سه سطح (جوانه، برگ و ساقه) و عامل سوم زمان نمونه برداری در ده سطح (40 روز تا 130 روز) بود. نتایج نشان داد که نخستین نشانه ناهنجاری در60 روز پس از شکفتن جوانه ها آغاز و تا آخر فصل رشد ادامه داشت. همچنین غلظت قندهای محلول در اوایل فصل رشد، افزایش و سپس کاهش یافت، ولی نشاسته در همه اندام ها به ویژه در جوانه افزایش یافت. غلظت قندهای محلول و نشاسته در تاک های میوه دار نسبت به بدون میوه بیشتر بود. در هر دو بوته میوه دار و بدون میوه با گذشت زمان، میزان ذخیره نشاسته در همه اندام ها افزایش داشت. همبستگی منفی قندهای محلول و نشاسته با درصد بافت مردگی جوانه اولیه در تاک های بدون میوه نسبت به میوه دار مشاهده شد. به عبارت دیگر، نقش قندهای محلول و میزان ذخیره نشاسته در جوانه بر بروز ناهنجاری بافت مردگی جوانه در انگور رقم عسکری اثبات شد.