تاثیر تنش خشکی بر تنظیم اسمزی، تغییرپذیری پرولین و قندهای محلول ریشه و برگ و رابطه آن با تحمل به خشکی در دوازده ژنوتیپ نخود (Cicer arietinum L.)

خشکی از جمله تنش های مهم محیطی است که بر رشد و نمو گیاهان اثر می گذارد. این آزمایش به منظور ارزیابی تاثیر تنش خشکی بر دوازده ژنوتیپ نخود در شرایط آبکشت (هیدروپونیک) با استفاده از پلی اتیلن گلیکول 6000 و ایجاد تیمارهای تنش 3- و 6- بار و شاهد (بدون تنش) انجام شد. دو هفته پس از اعمال تیمار تنش روی ژنوتیپ ها، متغیرها ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که با اعمال تنش خشکی، درصد رطوبت برگ کاسته شد اما در ریشه ها تغییر معنی داری از این نظر مشاهده نشد. در برابر میزان پتانسیل اسمزی، میزان اسمولیت ها و پرولین در پاسخ به تنش خشکی در برگ و ریشه افزایش یافت. شاخص تحمل به خشکی (DRI) بر پایه عملکرد زیست توده، در ژنوتیپ ها همبستگی مثبت و معنی داری با میزان اسمولیت های ریشه در تیمار تنش 3- بار داشت. با وجود معنی دار نبودن تغییر میزان قند محلول برگ در تیمارها، در ریشه میزان این ترکیب ها در تیمارهای تنش نسبت به شاهد کاسته شد. به رغم وجود همبستگی بین شاخص تحمل به خشکی با برخی از صفات اندازه گیری شده به نظر می رسد که تنظیم اسمزی، درصد رطوبت، پرولین و قندهای محلول هیچ کدام به تنهایی نمی توانند شاخص مناسبی برای ارزیابی تحمل به خشکی در ژنوتیپ های نخود در شرایط یکسان با این آزمایش باشند.