تاثیر سطوح مختلف کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت (Zea mays L.) در شرایط رقابت با تراکم های مختلف علف های هرز تاج خروس ریشه قرمز (Amaranthus retroflexus L.) و ارزن (Panicum miliaceum L.)

به منظور بررسی اثر رقابت علف های هرز تاج خروس ریشه قرمز و ارزن بر عملکرد گیاه زراعی ذرت با کاربرد میزان های مختلف کود نیتروژن، آزمایشی در سال 1388 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی تربیت مدرس به صورت فاکتوریل سه عاملی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام پذیرفت. بر همین پایه، سه عامل کود نیتروژن (138، 184 و 230 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار)، گونه علف هرز (تاج خروس و ارزن) و تراکم علف هرز (به ترتیب 5 و 25 بوته در مترمربع برای تاج خروس و 5/7 و 5/37 بوته در مترمربع برای ارزن) در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بالاترین عملکرد دانه به میزان 89/921 گرم در مترمربع متعلق به تیمار شاهد 230 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار و کمترین عملکرد دانه به میزان 72/466 گرم در مترمربع متعلق به تیمار علف هرز ارزن با 138 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار بود. تراکم های مختلف علف هرز تفاوت معنی دار در صفاتی همچون شمار دانه در ردیف و طول بلال را موجب شدند. میزان های مختلف کود نیتروژن نیز موجب ایجاد تفاوت معنی دار در عملکرد زیست توده (Biomass) و شماری از اجزای عملکرد شدند. در مجموع نتایج آزمایش نشان داد در کشتزارهایی که علف های هرز نیتروژن دوست غالبیت بیشتری دارند، افزایش میزان کود مصرفی (نسبت به میزان بهینه) نه تنها موجب افزایش عملکرد ذرت نمی شود، بلکه ضمن کاهش عملکرد دانه تولیدی، موجب آلودگی بیشتر محیط زیست را فراهم می آورد.