بهره وری واحدهای آموزشی و پژوهشی در دانشگاه های جامع دولتی ایران

به دلیل کمبود نیروهای متخصص در برهه ای از زمان، دانشگاه های متعددی بدون توجه به سطح کیفی جامعه گسترش یافتند و این امر موجب افت کیفیت و متناسب نبودن تعداد دانش آموختگان با نیاز جامعه شد. امروزه، این کمبودها مرتفع شده و نیاز به کمیت جای خود را به افزایش کیفیت تحصیلی داده است. در پژوهش حاضر تلاش شده است تا با استفاده از روشی مناسب وضعیت دانشگاه های بزرگ دولتی کشور بر اساس آخرین اطلاعات در دسترس ارزیابی و تحلیل شود. این بررسی با شاخصهای کارایی و بهره وری واحدهای آموزشی و پژوهشی 20 دانشگاه مادر در تمام سطوح تحصیلی و اندازه گیری عوامل موثر بر آنها انجام شد و نتایج نشان داد که کارایی دانشگاه ها در بخش آموزش نسبت به بخش پژوهش بیشتر است، درحالی که روند رشد بهره وری بخش پژوهش مثبت و بخش آموزش منفی است و در شرایط یکسان، بیشتر دانشگاه ها به طور نسبی ناکارا و فقط دانشگاه های شهید بهشتی و تهران در بخشهای آموزش و پژوهش نسبت به سایر دانشگاه ها کارا هستند؛ سایر دانشگاه ها رشد متوازنی ندارند و اتخاذ مدیریت برنامه ریزی راهبردی و ایجاد فضای رقابت برای بهبود بهره وری دانشگاه ها ضرورت دارد.