آمایش آموزش عالی در پهنه جغرافیایی کشور

امروزه، دانشگاه ها به عنوان یکی از مهم ترین نهادهای «مکان محور» مورد توجه برنامه ریزان شهری قرار گرفته اند و این خرد جمعی ایجاد شده است که برای دستیابی به تعادل منطقه ای و استفاده منطقی از امکانات و قابلیتهای منطقه لازم است بیش از همیشه به نحوه استقرار و تراکم آموزش عالی در منطقه تاکید و در بازنگری محتوای برنامه های آموزشی دانشگاه ها و کاربردی ساختن دوره های آموزشی متناسب با ظرفیتهای منطقه ای و جغرافیایی اهتمام شود. هدف از این مطالعه بررسی نقش آموزش عالی در توسعه استانهای کشور با استفاده از مدلهای تحلیل عاملی و ضریب توسعه یافتگی موریس و ارزیابی عملکرد دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در توسعه بخشهای اقتصادی 31 استان کشور بود. نتایج تحقیق نشان داد که با افزایش تعداد مراکز آموزش عالی، دسترسی مناطق به زیرساختهای شهری، اجتماعی اقتصادی و فرهنگی بیشتر شده است و مناطق از توسعه یافتگی بیشتری برخوردار شده اند. اما به دلیل نبود برنامه ریزی های آمایشی در کلان کشور و به خصوص در نظام آموزش عالی، عمدتا کارکردهای دانشگاه ها منتزع از فعالیتهای بخشهای اجتماعی اقتصادی مناطق بوده است و آنها نتوانسته اند در تامین نیروی انسانی متخصص شاغل در بخشهای مختلف اقتصادی، به ویژه بخش کشاورزی نقش موثری داشته باشند.