مقایسه نتایج تعبیه زودهنگام فیستول شریانی وریدی با تعبیه دیرهنگام آن در دو گروه از بیماران مرحله انتهایی نارسائی کلیوی

ایجاد یک راه دستیابی عروقی مطمئن، مهمترین عامل برای انجام همودیالیز موثراست. فیستول شریانی وریدی، شیوه ای ایده آل برای دستیابی عروقی طولانی مدت می باشد. در این مطالعه پیامدهای تعبیه زودهنگام فیستول با تعبیه دیرهنگام آن مقایسه می شود.
این یک مطالعه مداخله ای مقایسه ای است که برروی 168بیمار، از بین بیماران مرحله پایانی بیماری کلیه ارجاع شده از طرف نفرولوژیست به درمانگاه جراحی عروق بیمارستان گلستان اهواز جهت فیستول گذاری در سال 1394، دردو گروه 84 نفری، بیماران دیالیز نشده و بیماران تحت دیالیز با کاتترورید مرکزی انجام شده است. اطلاعات جامعی شامل داده های دموگرافیک، و اطلاعات مربوط به بیماری و عمل جراحی جمع آوری گردید.
متوسط مدت پیگیری ( 2 ± 16) هفته بود. میزان بروز عوارض در گروه دیرهنگام بیشتر بود(42 (50%) vs 22(26.1%) ، p< 0.01 ) ، بویژه عوارضی مانند عدم بلوغ و ترومبوز درگروه دیرهنگام شیوع بیشتری داشتند . به ترتیب (34.5 % & 21.4 %) و .( 8.3 % & 6%) p< 0.01 . غالب موارد فوت در سالمندان و مبتلایان به بیماری های زمینه ای همراه بود.
ایجاد دسترسی عروقی زود هنگام، احتمالا بجز در سالمندان مبتلا به بیماری های عمده، همراه با افزایش موفقیت در استفاده از فیستول و اصلاح موفق عوارض آن بدون نیاز به تعبیه کاتتر می باشد و موجب بهبود کیفیت زندگی در بیماران مرحله انتهایی بیماری کلیوی می شود.