سنجش و ارزیابی رضایتمندی شهروندان از سنجه های پایداری (نمونه موردی: شهر کرمان)

برای دستیابی به توسعه پایداری شهری، بررسی و شناسایی رضایتمندی ساکنان از شاخص های پایداری، می تواند در جهت تحلیل وضع موجود سکونتی و تصمیمات آتی به منظور ارتقای سطح کیفی محل سکونت افراد و در نتیجه رسیدن به پایداری موثر واقع شود. از این رو هدف از این پژوهش، بررسی شاخص های پایداری شهری و ارزیابی رضایتمندی شهروندان شهر کرمان از سنجه های پایداری است. روش به کار گرفته شده در این مقاله توصیفی- تحلیلی با رویکرد پیمایشی می باشد. به گونه ای که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بازدید مقدماتی و پس از آن مطالعات میدانی و استفاده از پرسشنامه، داده های لازم گردآوری شد. آزمون های آماری همچون ضریب همبستگی پیرسون، مدل تحلیل رگرسیون و آزمون T تک نمونه ای، اطلاعات حاصل از پرسشنامه ها که هفت بعد پایداری در قالب 30 شاخص را سنجش کردند، مورد تجزیه و تحلیل قرار داده اند. آزمون ها وجود نارضایتی از پایداری در شهر کرمان را تایید می کند، به گونه ای که مقدار میانگین 65/2 از مجموع رضایتمندی پایداری حاصل شده است، از بین هفت بعد کلی پایداری بررسی شده، بیشترین رضایتمندی از بعد زیست محیطی است و بعد مدیریتی- حکمروایی کمترین میزان رضایتمندی را به خود اختصاص داده است . بر این اساس، می توان استنباط نمود که توسعه فضایی- کالبدی شهرکرمان و تعاملات مردم و مسئولین درشهر با پایداری شهری متناسب نیست، از این رو توجه به سنجه های پایداری می تواند به افزایش کیفیت زندگی و پایداری توسعه شهری کمک نماید. یافته های رضایتمندی پایداری می تواند برای بازشناسی راهبردهای سیاسی قبلی و طراحی سیاست های برنامه ریزی آینده در جهت رسیدن به توسعه پایدار و بهبود کیفیت محیط زیست شهری استفاده شود.