ارزیابی شیوع و کنترل استرس هایپرگلایسمی بیماران بستری در بخش ICU

استرس هایپرگلایسمی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه شایع می باشد که با پیامدهای نامطلوبی نظیر افزایش طول مدت بستری در ICU، افزایش خطر عفونت و مرگ و میر مرتبط است. بنابراین، هدف این مطالعه، بررسی میزان شیوع استرس هایپرگلایسمی و رویکرد درمانی مرتبط با آن در بخش مراقبت های ویژه می باشد.
این مطالعه به صورت مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته نگر در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان آموزشی امام خمینی (ره) ساری در سال 1392 انجام گرفت. بیمارانی که بیش از 24 ساعت بستری بودند و دچار استرس هایپرگلایسمی شدند، وارد مطالعه گردیدند. گایدلاین های انجمن اندوکراینولوژیست های بالینی آمریکا و انجمن دیابت آمریکا AACE/ADA 2009 به عنوان استاندارد کنترل استرس هایپرگلایسمی استفاده شد.
800 پرونده پزشکی بیماران بستری بررسی شد و استرس هایپرگلایسمی از میان 667 بیمار غیر دیابتی،7/5 درصد گزارش گردید. میانگین سنی بیماران 22±59 سال بود. شایع ترین علت بستری بیماران در بخش ICU، مشکلات گوارشی (2/34 درصد) بود. 63 درصد از بیماران مبتلا به استرس هایپرگلایسمی، تغذیه وریدی و 1/42 درصد کورتیکواستروئید دریافت کردند. در 26 نفر از بیماران (4/68 درصد) از روش Sliding Scale Insulin (SSI) و در 12 نفرشان (9/28 درصد) از روش انفوزیون استفاده شد. میزان مرگ و میر در بیماران 7/44 درصد بود.
استنتاج: در این مطالعه شیوع هایپرگلایسمی درICU در مقایسه با سایر مطالعات مشابه، کم تر بوده است. لذا به نظر می رسد مانیتورینگ سطوح گلوکز خون بیماران (هر 6 ساعت در این مطالعه) از کیفیت خوبی برخوردار بوده است. در این مطالعه اکثر بیماران جهت کنترل هایپرگلایسمی، انسولین را به روش SSI دریافت کردند، در حالی که مطابق گایدلاین AACE/ADA، روش انفوزیون انسولین، ارجح می باشد. لذا جهت کاهش اپیزودهای هایپوگلایسمی و مرگ و میر، توصیه می شود از روش انفوزیون انسولین جهت کنترل هایپرگلایسمی استفاده شود.