بررسی میزان اندوتوکسین و کاهش سطح آن طی روش های تصفیه در یک تصفیه خانه آب آشامیدنی در شهر تهران

دسترسی به آب آشامیدنی سالم یکی از جدی ترین بحران های بهداشت عمومی در سراسر جهان به شمار می رود. حضور انواع آلودگی ها از جمله آلودگی های میکروبی ثانویه و اندوتوکسین ها می تواند افت کیفیت منابع آبی را در پی داشته باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی میزان بروز و تغییرات فصلی اندوتوکسین ها در یک تصفیه خانه متداول آب آشامیدنی در شهر تهران است.
مجموعا تعداد 36 نمونه بصورت ماهانه از آب خام و آب تصفیه شده هر واحد تصفیه خانه آب تهران پارس در طی تابستان و پاییز 1394 جمع آوری گردید. غلظت اندوتوکسین با استفاده از روش نقطه پایانی کرموژنیک آزمون لیمولوس آمبوسیت لایست Endpoint Chromogenic Limulus Amebocyte Lysate (LAL) تعیین شد. هم چنین سنجش کدورت، شمارش باکتری های هتروترف(HPC)، کلرباقیمانده و pH برای کمک به آنالیز نتایج انجام گردید.
متوسط فعالیت اندوتوکسین کل در ورودی تصفیه خانه در فصل تابستان 5/54-44 و در پاییز Eu/ml 5/54-62/17بود. راندمان کاهش غلظت اندوتوکسین در طی فرآیند تصفیه آب در تصفیه خانه 34 درصد به دست آمد. بیش ترین غلظلت اندوتوکسین در فصل تابستان بود. بیشترین کاهش اندوتوکسین در طی فرآیندهای انعقاد، زلال سازی و فیلتراسیون شنی (16/38 درصد) رخ داد، در حالی که فرآیند کلرزنی باعث افزایش 6/5 تا 7/6 درصدی در غلظت اندوتوکسین کل گردید.
استنتاج: فرآیندهای تصفیه آب مرتبط با حذف مواد ذره ای در تصفیه خانه آب، حذف موثرتر اندوتوکسین کل را نشان دادند. با این حال، آلودگی اندوتوکسین در آب آشامیدنی تصفیه شده هم چنان وجود دارد.