تغییرات پارامترهای فضایی- زمانی راه رفتن در سالمندان به دنبال تکالیف مختلف حافظه کاری

مطالعات پیشین نشان می دهد که الگوی راه رفتن سالمندان تحت تاثیر تکلیف شناختی همزمان قرار می گیرد. هرچند هنوز مشخص نیست که با فعال شدن زیرسیستم های مختلف حافظه کاری، الگوی راه رفتن چگونه تحت تاثیر قرار می گیرد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تاثیر نوع تکلیف حافظه کاری بر پارامترهای فضایی- زمانی الگوی راه رفتن بود.
12 سالمند (با میانگین سنی 19/2 ± 5/67) به صورت در دسترس انتخاب و تحت 3 شرایط آزمایشی راه رفتن به شکل مجرد، راه رفتن همزمان با فعال شدن لوح دیداری- فضایی حافظه کاری و راه رفتن همزمان با فعال شدن حلقه واج شناختی حافظه کاری مورد آزمون قرار گرفتند. شرکت کنندگان 12 کوشش راه رفتن را در هر شرایط اجرا کردند که از بین آن ها 6 کوشش انتخاب شد. ملاک انتخاب این 6 کوشش در شرایط تکلیف دوگانه، کوشش هایی بود که در آن شرکت کننده پاسخ صحیح به تکلیف حافظه کاری داده بود. در شرایط راه رفتن مجرد این 6 کوشش به صورت تصادفی انتخاب شد. کوشش های راه رفتن توسط دستگاه Motion analysis ثبت شد و داده های مرتبط با الگوی راه رفتن با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تحلیل شد.
بین 3 شرایط مختلف آزمایشی در سرعت راه رفتن (05/0 > P، 54/64 = (2،142)F)، طول گام (05/0 > P، 82/45 = (2،142)F) و عرض گام (05/0 > P، 36/16 = (2،142)F) تفاوت معنی داری وجود داشت.
نتیجه گیری: تکلیف دیداری- فضایی در مقایسه با تکلیف واج شناختی منجر به طول گام کوتاه تر، عرض گام بیشتر و سرعت راه رفتن کمتر شد و تداخل بیشتری در راه رفتن ایجاد کرد. به نظر می رسد که برای کنترل راه رفتن و پردازش دیداری- فضایی، شبکه های عصبی مشترکی وجود دارد. از این رو، مداخلات تکلیف دوگانه دیداری- فضایی می تواند موجب بهبود راه رفتن سالمندان شود.