ساخت و چهارچوب معناشناختی فعل در عتبه الکتبه

طبقه بندی افعال بر اساس رفتار نحوی، معیار درجات شکل گرفته، نقش های موضوعی، عناصر ادراکی و واژگانی و چارچوب معناشناختی آنها از مواردی است که در دوره های مختلف مباحث متفاوتی را پیش کشیده است. مطالعه ی رخدادهای فرعی جای گرفته در افعال و بررسی رابطه ی علت/نتیجه یا رابطه ی اسلوب/ شیوه در کنار تبیین وجود یا عدم وجود همزمان ارتباط های ذکر شده نیز نظرات متعددی مطرح ساخته است. عتبه الکتبه نوشته ی منتجب الدین بدیع که از نمونه های ترسل در قرن ششم هجری است، تمایزهای سبکی خاصی را نشان می دهد که گاه در قالب چارچوب های معناشناختی شکل یافته با معیارهای شناخته شده وتعاریف واژگانی و اصطلاحی، نمی گنجد.در این کتاب افعال ضرورتا چارچوب های معناشناختی ثابتی را در بر نمی گیرند و گروهی از افعال با ساخت ربطی که نیازی به عامل یا کارگزار ندارد، در معنی ساخت هایی که می آید که به فاعلی ارجاع داده می شود و جدای از آنکه رابطه ی اسلوب و شیوه را نشان می دهد، همزمان رابطه ی علی را نیز تبیین می کند؛ این تمایزها چنانکه گلدبرگ مطرح می کند حاصل محدویت واحد فرهنگی نیست و به سبک و گزینش های خاص منتجب الدین بدیع ارتباط دارد.