نشانه شناسی «پیر» در اشعار فخرالدین عراقی

فخرالدین عراقی یکی از عارفان بزرگ فرهنگ ما است که در قالب تعبیرهایی شاعرانه، اندیشه ها و تجربه های ناب عرفانی خود را ترسیم نموده است. در این پژوهش،شخصیت پیر به عنوان یکی از عناصر بنیادین عرفان بررسی شده است. از مهم ترین یافته های این تحقیق آن است که کاربست نشانه زبانی پیر در عراقی به گونه ای است که آن را از ژرف ساخت و کارکردی متفاوت با شخصیت رسمی و سنتی پیر برخوردار کرده است. در این رویکرد تازه، جایگاه پیر دیگر نه در منبر و مسجد که در میخانه است و بیش از آنکه اهل وعظ و گفتار باشد، در پی عمل و کردار است. می توان گفت کاربست متفاوت نشانه زبانی پیر در کلام عراقی کوششی است برای بازسازی شخصیت تخریب شده پیر در روزگاری که بازار گرم زهد ریایی، سبب گسترش بی اعتمادی و تردید نسبت به حوزه دین، در میان مردم شده بود.