بررسی جایگاه سیمرغ در آثار غنایی و عرفانی

سیمرغ، در اوستا «مرغوسائنو» (mereghosâeno) همان مرغ و «سئن» به معنای شاهین و عقاب بوده است. این پرنده، گوهری حقیقی، پرنده ای افسانه ای – اساطیری و از توتم های ادبیات ایران است. صفات خردمندی و آگاهی به رازهای نهان، این پرنده را فراطبیعی ساخته است. حتی شاعران حماسه سرا و عارف مسلک کوشیده اند تا بدین عنصر مابعدالطبیعی، صورتی طبیعی بخشند. در ادبیات غنی این مرزوبوم، جدای از مطالب حماسی، از ظرفیت بالای مفهوم سیمرغ در نوشته های صوفیانه و عارفانه یادشده که غالبا به گونه داستان، تمثیل و حکایت برای بیان سخنان لطیف دل و اسرار الهی به کار رفته است.
اگر نکوهشی درباره این پرنده وجود دارد یا ناشی از دیدگاه افراد انیرانی است که با بن مایه های فرهنگی ایران آشنایی عمیق ندارند و به این نکته توجه نداشته اند که رفتار این موجود بازخوردی از کردار طرف مقابل است.