بررسی تطبیقی تعلیم اسماء به آدم در تفاسیر علامه طباطبایی و علامه جعفری

براساس تفاسیرقرآن، آنچه انسان را به والاترین مقام در بین مخلوقات و در جایگاه خلیفه اللهی و مسجود ملائکه قرارمی دهد، وابسته به همین تعلیم اسماء می باشد؛ بنابراین، تعمق و تعقل در این مساله، یک واکاوی مهم اعتقادی ومعرفتی به شمار می رود. پژوهش حاضرکه با عنوان بررسی تطبیقی مساله ی تعلیم اسماء به آدم در تفاسیر علامه طباطبایی و علامه جعفری می باشد، سعی در بررسی و مقایسه نظرات مشترک و ویژه ی هر یک از این علمای ربانی در موضوع مدنظر می نماید. از جمله نظرات مشترک این تفاسیر در موضوع مورد بحث اینست که مقصود از اسماء در اینجا حقایق عالم هستی و اشیاء عینی در خارج است که موجوداتی عاقل را نیز دربرگرفته و مقصود از تعلیم اسماء این است که خداوند، حقایق را برای آدم مکشوف و آشکار ساخت. از نظرات ویژه ی علامه طباطبایی در این موضوع به این مطلب می توان اشاره کردکه اسماء نامبرده، و یا مسماهای آنها موجوداتی دارای حیات وعلم و محجوب در پس پرده غیب بوده و خداوند در واقع قسمتی از غیب آسمان ها و زمین را به آدم تعلیم داد و علامه جعفری ذیل تفسیر ابیات مربوطه از مثنوی مولوی بیان می دارد که علم آدم به همه حقایق عالم خلق بوده است نه عالم امر که روح به آن مستند می باشد.