اشکال زندگی و روش های زندگی پایدار رویکرد نشانه شناختی مردی که درخت می کاشت اثر ژان ژیونو و شعری از ملک الشعرای بهار

هدف این مقاله مطالعه نشانه شناختی گفتمان ادبی است که اغلب اوقات، در میان سایر شیوه های بیان هنری، حکم پیشتاز را دارد و همواره ما را به درپیش گرفتن روشی از زندگی سوق می دهد که بر دو اصل عقل و همبستگی با دیگران و، به ویژه، بر طبیعت استوار است و اخلاق را بن مایه کار خویش درنظر می گیرد. تحلیل نشانه معناشناختی دو متن مردی که درخت می کاشت و دیگران کاشتند... که متعلق به دو فرهنگ متفاوت است، به ما امکان خواهد داد تا اخلاق زیست محیطی برپایه صیانت از کره زمین، حفظ نسل های آینده، سلامتی جمعی و حیات پایدار را بررسی کنیم و نشان دهیم که ادبیات با به تصویر کشیدن جهان پیرامون، بیانگر ارزشی فرافرهنگی مبتنی بر وابستگی های وجودی بینابینی است. بدینسان، هم مسائل مربوط به بیوسفر و سمیوسفر مورد توجه قرار خواهند گرفت و هم مسائل فرهنگی و بینافرهنگی تا از این طریق بر اشکال گوناگون زندگی و روش های زندگی پایدار تاکید ورزیم.