بررسی آثار زیست شناختی خروج مواد رادیواکتیو از راکتور تحقیقاتی تهران بعد از وقوع یک حادثه فرضی

امروزه استفاده از راکتورهای هسته ای برای تولید برق و رادیوایزوتوپ ها در حال افزایش است. راکتورهای هسته ای به طور معمول یا بر اثر نقص سیستم های ایمنی و سیستم تهویه، مواد رادیواکتیو را از طریق دودکش راکتور در محیط آزاد می کنند و موجب افزایش دز محیط اطراف راکتور می شوند. بررسی خطر نسبی و احتمال ابتلا به سرطان کارکنان و ساکنان اطراف راکتور، نقش ویژه ای در زمینه ایمنی راکتورهای هسته ای و حفاظت محیط زیست دارد. در این تحقیق، فرض شده است که بر اثر حادثه فرضی، مواد رادیواکتیو به صورت تصادفی و بر اثر اختلال در سیستم تهویه راکتور، از دودکش راکتور تحقیقاتی تهران خارج می شوند. در این مطالعه، ابتدا مقادیر دز معادل موثر کل (TEDE) ناشی از خروج مواد رادیواکتیو از دودکش راکتور با استفاده از کد فیزیک بهداشتHOTSPOT نسخه 07/2 در تمامی کلاس های جوی و برای بیشترین و کمترین میزان سرعت باد که به ترتیب m/s 13 و 2 بودند، شبیه سازی و محاسبه شده، سپس براساس معادلاتBEIR V ، خطر نسبی و همچنین احتمال ابتلا به سرطان در بدترین شرایط جوی، یعنی برای ناپایدارترین کلاس به دست آمده و ارزیابی شده است. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد در تمامی موارد، میزان دز جذبی افراد کمتر از حد مجاز سالانه است. بیشینه مقدار TEDE اطراف راکتور با سرعت باد رابطه معکوسی دارد و با افزایش سرعت باد، مقدار بیشینه دز جذبی کاهش می یابد و در فاصله کمتری از راکتور اتفاق می افتد. همچنین در شرایط جوی ناپایدارتر، دز جذبی کارکنان و ساکنان اطراف راکتور، به طور محسوسی افزایش می یابد. نتایج محاسبات خطر نسبی و احتمال ابتلا به سرطان نیز حاکی از آن است که کودکان بیشتر در معرض سرطان هستند و با افزایش سن، احتمال ابتلا به سرطان و خطر نسبی کاهش می یابد.