اثر روش تلقیح مصنوعی بر بازده تولیدمثلی میش های زندی تلقیح شده با اسپرم تازه و منجمد

هدف از این مطالعه بررسی اثر روش تلقیح مصنوعی با اسپرم تازه و منجمد بر بازده تولیدمثلی میش های زندی بوده است. دویست و چهل راس میش سه تا چهار ساله نژاد زندی با میانگین وزنی 55 کیلوگرم به مدت 12 روز سیدرگذاری شده و هنگام سیدربرداری 400 واحد eCG دریافت و 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح شدند. گروه های اول تا سوم شامل 120 راس میش بوده که به سه گروه مساوی تقسیم شده و به ترتیب با روش های واژینال، لاپاراسکوپی و ترانس سرویکال با اسپرم تازه تلقیح شدند. گروه های چهارم تا ششم شامل 120 راس میش بوده که به سه گروه مساوی تقسیم شده و به ترتیب با روش های واژینال، لاپاراسکوپی و ترانس سرویکال با اسپرم منجمد تلقیح شدند. نتایج نشان داد در هنگام استفاده از اسپرم تازه اختلافی میان بازده تولیدمثلی روش های تلقیح مصنوعی وجود ندارد اما در هنگام استفاده از اسپرم منجمد بالاترین بازده تولیدمثلی مربوط به روش لاپاراسکوپی بوده است (05/0>P) و پس از آن بازده تولیدمثلی روش ترانس سرویکال بالاتر از روش واژینال بود (05/0>P). در نتیجه در صورت فراهم بودن شرایط برای تلقیح مصنوعی لاپاراسکوپی، این روش دارای بالاترین بازده می باشد ولی در صورت عدم فراهمی شرایط برای لاپاراسکوپی استفاده از روش تلقیح مصنوعی ترانس سرویکال با کمک هورمون اکسی توسین دارای پاسخی مناسب تری از روش واژینال می باشد.