تولید پایدار اتانول زیستی در ارتباط با منابع آب و خاک در ایران

به خاطر مصرف بیش از اندازه سوخت فسیلی در جهان، ایده تولید انرژی های تجدید پذیر به ویژه تولید سوخت زیستی طرفداران زیادی پیدا کرده است. از سوی دیگر تولید اتانول با منشا زیستی یکی از 15 فناوری بالقوه برای پایداری دی اکسید کربن اتمسفر تا سال 2054 می باشد. ولی سوال های راهبردی به شرح زیر بایستی پاسخ داده شود: 1- آیا بقایای گیاهی بایستی برای افزایش مواد آلی خاک، کیفیت خاک و بهبود زیست بوم به کار برده شوند یا برای تولید انرژی؟ 2- آیا بایستی اثرهای مثبت اقتصادی کوتاه مدت بر اثرهای بلند مدت استفاده پایدار از منابع طبیعی ترجیح داده شود؟ 3- آیا بایستی نیاز به سوخت نسبت به امنیت غذایی جهان برتری داشته باشد؟ پاسخ به این پرسش ها در این است که منابع آب و زمین ها بیشتر برای کشت گیاهان زیست-انرژی تامین شود. مواد خام برای تولید اتانول زیستی عبارتند از: مواد قندی (نیشکر و چغندر قند)، مواد نشاسته ای (گندم، ذرت و سیب زمینی) و مواد سلولزی (بقایای گیاهی، کاه گندم، کاه برنج، شاخساره ذرت و مواد چوبی). مصرف مواد قندی و نشاسته ای منجر به موضوع رقابت غذا-سوخت شده است که باعث افزایش قیمت مواد غذایی در جهان گردیده است. برای مقابله با این موضوع سوال های زیر مطرح شده است: 1- چه گیاهانی بایستی برای تولید اتانول زیستی کشت شوند؟ 2- کجا بایستی این گیاهان کشت شوند؟ 3- چگونه بایستی این گیاهان کشت شوند تا تولید اتانول زیستی پایدار باشد؟ گیاهان سلولزی با تولید زیست توده زیاد در شرایط خاک های با حاصلخیزی کم و تنش رطوبتی و شوری و مقاوم به آفت ها و بیماری ها، مناسبترین انتخاب هستند. میزان مصرف انرژی در بخش کشاورزی ایران حدود 4% کل مصرف انرژی کشور است در عوض خاک های ایران با فقر مواد آلی رو به رو بوده، منابع آبی ایران با کمبود مواجه است و کمبود علوفه نیز در ایران وجود دارد. بنابراین استفاده از زباله، علوفه و یا محصول های قندی و نشاسته ای برای تولید بیوگاز، انرژی الکتریکی و یا اتانول زیستی پذیرفتنی نیست. در حالی که می توان از انرژی گاز طبیعی استفاده کرد، یا روی تولید انرژی از منابع تجدیدپذیر دیگری مانند انرژی خورشید و یا تولید انرژی بدون کربن مانند انرژی هسته ای سرمایه گذاری کرد.