تاثیر دو گونه قارچ میکوریز آربوسکولار در شرایط کمبود عناصر کم مصرف بر pH آبشویه در طول رشد رویشی گیاهان سورگوم و گوجه فرنگی

در اغلب موارد کلنیزاسیون ریشه گیاهان با قارچ های میکوریز باعث افزایش جذب عناصر کم مصرف می شود. برای تشخیص مکانیسم جذب عناصر کم مصرف توسط قارچ های میکوریز آربوسکولار، اندازه گیری pH آبشویه میکوریز که معیاری از اسیدی یا قلیایی شدن ریشه سپهر و هیف سپهر است، ضروری به نظر می رسد. این آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول شامل قارچ میکوریز آربوسکولار با گونه های Glomus etunicatum، Glomus intraradices و شاهد، فاکتور دوم شامل محلول غذایی راریسون با غلظت های صفر، نصف و کامل از عناصر کم مصرف، و فاکتور سوم، زمان سنجش pH آبشویه ها که شامل 45، 65 و 85 روز پس از کشت بود. گیاهان گوجه فرنگی(Lycopersicon esculentum Miller) و سورگوم (Sorghum bicolor L.) در پرلیت استریل کشت شده و با قارچ های گلوموس اتونیکاتوم یا گلوموس اینترارادیسز تلقیح شدند، در حالی که تیمار شاهد فاقد همزیستی میکوریزی بود. از محلول غذایی راریسون با سه سطح صفر، نصف و کامل از عناصر کم مصرف، در طول رشد رویشی گیاهان استفاده شد. pH آبشویه ها نیز 45، 65 و 85 روز پس از کشت گیاهان اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که کلنیزاسیون ریشه سورگوم با قارچ های گلوموس اتونیکاتوم و گلوموس اینترارادیسز به ترتیب 43 و 37 درصد بود. برخلاف گیاهان سورگوم، همزیستی میکوریزی در گیاهان گوجه فرنگی مشاهده نشد. pH آبشویه های گیاهان میکوریزی کمتر از غیرمیکوریزی بود. در این زمینه قارچ گلوموس اینترارادیسز کاراتر از گلوموس اتونیکاتوم بود. سطح صفر عناصر کم مصرف باعث کاهش pH آبشویه شد. 65 روز پس از کشت، آبشویه ها کمترین مقدار pH را داشتند. در تمامی تیمار ها pH آبشویه بیشتر از 6/7 بود. به نظر می رسد که عامل اصلی این پدیده تغذیه نیتراتی گیاهان است. زیرا نیترات بیشترین منبع ازت در محلول غذایی راریسون را تشکیل می دهد.