الگوی ساختاری روابط بین عوامل آسیب زای درد، فاجعه آفرینی، ترس و سازگاری با درد در بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی- اسکلتی

امروزه، بهترین مدل ارزیابی و درمان درد مزمن عضلانی- اسکلتی، مدل ترس- اجتناب است که نقش عوامل آسیب زای درد (روان رنجوری، اجتناب تجربی و عواطف منفی) در آن به خوبی مشخص نشده است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی الگوی ساختاری روابط بین عوامل آسیب زای درد، فاجعه آفرینی، ترس از درد و سازگاری با درد (شدت و ناتوانی درد) در چارچوب مدل ترس- اجتناب بود.
314 بیمار مبتلا به دردهای مزمن عضلانی- اسکلتی به روش نمونه گیری در دسترس از بیمارستان ها و مطب های خصوصی شهر اصفهان در سال 1394 انتخاب شدند. این افراد، با پاسخ دادن به شش پرسش نامه ی تجدید نظر شده ی پنج عاملی NEO (NEO-five factor inventory) فهرست عواطف مثبت و منفی (Positive and ngative affect schedule یا PANAS)، پرسش نامه ی پذیرش و عمل (Acceptance and action questionnaire)، مقیاس فاجعه آفرینی درد (Pain catastrophizing scale)، مقیاس ترس از حرکت تمپا (Tampa scale kinesiophobia یا TSK)، و پرسش نامه ی درجه بندی درد مزمن (Graded chronic pain scale) در پژوهش شرکت کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.
عوامل آسیب زای درد بر فاجعه آفرینی و فاجعه آفرینی بر ترس از درد و ترس از درد بر سازگاری درد اثر مستقیم و معنی داری داشت (001/0 > P برای همه ی موارد). همچنین، فاجعه آفرینی از طریق عوامل آسیب زای درد و ترس از درد از طریق فاجعه آفرینی درد با سازگاری درد به طور غیر مستقیم ارتباط معنی داری داشتند؛ در حالی که رابطه ی مستقیم عوامل آسیب زای درد و سازگاری درد تایید نشد.
عوامل آسیب زای درد، توان پیش بینی سازگاری درد را در چارچوب مدل ترس- اجتناب دارد. با کاهش عوامل آسیب زای درد، می توان شدت و ناتوانی درد بیماران مبتلا به اختلالات عضلانی- اسکلتی را کاهش داد.