نقش ریزموجودات خاک زی در مهار رواناب و هدررفت خاک

فرسایش خاک و تولید رسوب ناشی از آن در آبخیزها یکی از محدودیت های اساسی در رسیدن به توسعه ی پایدار است. بر همین اساس استفاده از تثبیت کننده ها و افزودنی های خاک از قبیل مواد طبیعی، آلی و مصنوعی به منظور افزایش حد آستانه ی فرسایش پذیری و کاهش فرسایش خاک در سطوح خاکی مورداستفاده و یا آزمایش قرار گرفته است. با این حال محدودیت هاییهمچون ناپایداری و موقتی بودن افزودنی ها و هم چنین داشتن اثرات مخرب محیط زیستی، استفاده از آن ها را تا حدودی به چالش کشیده است. لذا در پژوهش حاضر سعی گردیده است تا در مورد استفاده از ریزموجودات خاک زی به عنوان راه کاری پایدار و زیستی برای احیاء و ارتقاء خاک های تخریب یافته اطلاعات جامع ارائه شود. بر اساس نتایج پژوهشهای صورت گرفته نقش موثر ریزموجودات فعال پوسته ی سطحی خاک به ویژه سیانوباکتر ی ها، باکتر ی ها و قارچها در پایداری خاک دانه ها، افزایش مقاومت کششی و برشی ذرات خاک، افزایش نفوذپذیری، نگه داشت رطوبت، تثبیت نیتروژن و کربن و افزایش کیفیت خاک برای حضور و رشد سایر موجودات و پوشش گیاهی از طریق ترشح پل یساکارید و چسبندگی خاک دانه ها به اثبات رسیده است. لذا با نقش پویایی خود باعث پایداری و ایجاد شرایطی مناسب برای حضور پوشش گیاهی و سایر جانداران می شوند . لذا زمینه سازی سازگاری و یا حمایت از غنای موجودات خاک زی از طریق توسعه ی ریزموجودات به عنوان اولین حلقه از بوم سازگان باعث ایجاد شرایطی مناسب برای احیاء و ارتقاء پایدار بوم سازگان و در نهایت منجر به مهار هدر رفت رواناب و خاک خواهد شد. بنابراین بررسی نقش ریزموجودات خاک زی به ویژه سیانوباکتری ها و باکتری ها در تحلیل فرآیند های فرسایش و به کارگیری آنها به عنوان جایگزینی برای سایر تثبیت کننده و افزودنی های معمول، به شرط بررسی آزمایشگاهی و در نظر گرفتن ابعاد محیط زیستی آن ضروری به نظر می رسد.