ارزیابی فعالیت پرولیفراتیو لیکن پلان دهانی و واکنش های لیکنوئید دهانی با استفاده از آنالیز کمی و کیفی AGNOR (Argyrophilic nucleolar organizer region)

به دلیل وجود شباهت کلینیکی و هیستوپاتولوژیک لیکن پلان دهانی و واکنش های لیکنوئید دهانی و رویکرد درمانی متفاوت آن ها از یکدیگر و همچنین حضور دیسپلازی در مقاطع بافتی لیکن پلان دهانی و تاثیرآن در پروگنوز و رویکرد درمانی ضایعه، مطالعه ی حاضر به ارزیابی فعالیت پرولیفراتیو لیکن پلان دهانی و واکنش های لیکنوئید دهانی و زیرگروه های آن ها به وسیله تکنیک ارزان و آسان AgNOR برای بررسی تاثیر این فاکتور در افتراق این ضایعات از یکدیگر و زیرگروه هایشان پرداخته است.
در این مطالعه ی مقطعی (cross sectional)، گذشته نگر نمونه های موردمطالعه شامل 45 لیکن پلان دهانی، 30 واکنش های لیکنوئید دهانی، 15 مخاط نرمال افراد سالم (جهت گروه کنترل) بودند. نمونه ها با تکنیک AgNOR رنگ آمیزی شدند. نقاط AgNOR در 100 سلول از لایه های بازال پارابازال شمرده شدند و میانگین نقاط AgNOR در هر هسته محاسبه شد؛ همچنین اندکس پرولیفراتیو (تعداد سلول های با AgNOR ≥ 5) اندازه گیری شد و تفاوت در اندازه نقاط AgNOR در دو گروه طبقه بندی شدند.
بررسی های آماری نشان دادند که تفاوت آماری معنی داری بین لیکن پلان دهانی و (زیرگروه های آن) با مخاط نرمال و همچنین بین واکنش های لیکنوئید دهانی (و نوع اروزیو آن) با مخاط نرمال و همچنین بین لیکن پلان دهانی رتیکولر و واکنش های لیکنوئید دهانی رتیکولر ازنظر میانگین نقاط AgNOR وجود داشت.
به دلیل تفاوت معنی دار میانگین نقاط AgNOR در لیکن پلان دهانی رتیکولر با واکنش های لیکنوئید دهانی رتیکولر، می توانیم از تکنیک AgNOR به منظور افتراق نوع رتیکولر آن ها از یکدیگر در نمونه های چالش برانگیز هیستوپاتولوژی استفاده کنیم.