بررسی تاثیر طول و گام رزوه بر توزیع تنش در ایمپلنت دندان و استخوان اطراف به کمک روش المان محدود

طول عمر ایمپلنت های درگیر در استخوان تحت تاثیر عوامل بیومکانیکی هستند. کنترل این عوامل، از عوارض مکانیکی که شامل شکستگی پیچ، اجزاء و یا مواد سازنده چهارچوب روکش دندان می شود جلوگیری می کند. در این مطالعه، تاثیر تغییرات طول وگام رزوه های ایمپلنت دندان بر چگونگی توزیع تنش و بیشینه ی تنش ون میزز، در مجموعه ایمپلنت-اباتمنت و استخوان فک به روش المان محدود مورد مطالعه و بررسی قرار می گیرد. تغییر طول ایمپلنت از مقدار 5/8 میلی متر تا 13 میلی متر و گام رزوه های ایمپلنت از مقدار 6/0 میلی متر تا 1 میلی متر در نظرگرفته می شود. بیشترین تنش ها به ترتیب در مجموعه ایمپلنت-اباتمنت، استخوان کورتیکال و استخوان اسفنجی مشاهده می شود و طول 13 میلی متر در گام 7/0 میلی متر به عنوان حالت بهینه معرفی می گردد. همچنین در این مطالعه نسبت گام به طول بهینه ای برای ایمپلنت پیشنهاد شده است.