بررسی اثر حفاظتی کورکومین بر بافت کبد موش های نژاد NMRI تیمار شده با سدیم آرسنیت

ترکیبات آرسنیکی سموم محیطی هستند که در دسته کارسینوژن های انسانی قرار می گیرند. مواجهه با سدیم آرسنیت موجب تجمع آن در کبد و اختلالات کبدی می شود.هدف از این مطالعه، بررسی اثر حفاظتی کورکومین، به عنوان یک آنتی اکسیدان، بر بافت کبد موش های تیمارشده با سدیم آرسنیت بود.
تعداد 30 سر موش نر نژاد NMRI با میانگین وزنی 2±31 گرم به طور تصادفی به 5 گروه (6n=) کنترل، شم (دریافت کننده(DMSO، کورکومین (mg/kg/day15)، سدیم آرسنیت (mg/kg/day5) و سدیم آرسنیت + کورکومین تقسیم شد. تیمار به صورت تزریق داخل صفاقی و به مدت 5 هفته انجام گرفت. سپس موش ها کشته و کبد آن ها خارج و وزن شد. بافت کبد جهت بررسی های هیستوپاتولوژیک، استریولوژیک و همچنین میزان بروز آپوپتوز سلول های هپاتوسیت (از طریق تکنیک تانل) مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با روش آنالیز واریانس یک طرفه تحلیل گردید و تفاوت میانگین ها درحد05/0P< معنی دار در نظرگرفته شد.
افزایش معنی داری در میانگین وزن نسبی کبد، حجم سینوزوئیدها، حجم مجرای صفراوی (001/0P<)، تعداد سلول های هپاتوسیت (03/0P<) و کاهش معنی داری در میانگین حجم ورید مرکزی (001/0P<)، حجم سلول هپاتوسیت (04/0P<) و حجم هسته سلول هپاتوسیت (001/0P<) در گروه سدیم آرسنیت نسبت به گروه کنترل و شم مشاهده شد. بررسی های هیستوپاتولوژیکی نیز بی نظمی پارانشیم کبدی، ارتشاح سلول های التهابی، نکروز هپاتوسیت ها و از هم پاشیدن داربست رتیکولینی کبد موش های تیماری با سدیم آرسنیت را نشان داد. اکثر آسیب های کبدی القا شده توسط سدیم آرسنیت، در گروه سدیم آرسنیت+کورکومین در حد گروه کنترل بهبود یافت (05/0P<).
تیمار با کورکومین موجب تخفیف آسیب کبدی القا شده توسط سدیم آرسنیت می شود.