موانع کاربرد درمان های مکمل در عملکرد پرستاری: آنالیز محتوای کیفی

در راستای پاسخ به نیازهای مراقبتی جامعه، لازم است کارکنان پرستاری در عملکرد حرفه ای خود از درمان های مکمل استفاده کنند و جهت ارائه ی راهبردهای مناسب در این زمینه، شناسایی موانع موجود در عرصه های بالینی الزامی است. این مطالعه با هدف بررسی ادراک پرستاران بالینی در رابطه با موانع کاربرد درمان های مکمل در عملکرد پرستاری بالینی طراحی و اجرا شد.
این مطالعه ، پژوهشی کیفی از نوع تحلیل محتوای قراردادی بود و در فاصله ی تیرماه 1393 تا تیرماه 1394 در ایران اجرا شد. نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف انجام شد و تا رسیدن به اشباع داده ها ادامه یافت. با 15 پرستار دارای تجربه ی غنی و 2 پزشک، به صورت نیمه ساختاریافته ی عمیق، مصاحبه شد. داده ها، هم زمان با جمع آوری، به روش تحلیل محتوای قراردادی آنالیز شدند. جهت سازمان دهی و کمک به تحلیل داده ها از نرم افزار MAX QDA استفاده شد.
در رابطه با هدف پژوهش، 5 طبقه ی اصلی «دانش ناکافی پرستار»، «موانع مربوط به شرایط روانی - فرهنگی حاکم بر پرستار»، «شرایط و امکانات نامناسب»، «موانع پرسنلی غیر پرستاری» و «حمایت ناکافی مدیران غیر پرستار» استخراج شد که از آن ها دو مضمون اصلی «آمادگی ناکافی پرستار» و «محدودکننده های سازمانی» انتزاع گردید.
آمادگی ناکافی پرستار و محدودکننده های سازمانی، پرستاران را در به کارگیری درمان های مکمل با مشکل مواجه ساخته و به عنوان بازدارنده عمل می کنند. آگاهی دست اندرکاران از ویژگی های این دو مضمون، برای ارائه ی دستورالعمل های مناسب به منظور عملیاتی کردن برنامه های تلفیق درمان های مکمل با عملکرد پرستاری، مفید است.