بازتاب شاهنامه فردوسی در غزل های حسین منزوی

شاهنامه، اثر ابوالقاسم فردوسی، همواره سند و هویت قوم ایرانی شمرده می شده است. در طول دوران هزار ساله پس از سرایش شاهنامه، بیش تر شاعران و نویسندگان ادب فارسی، ضمن پذیرش آن به عنوان مهم ترین منبع و ماخذ داستان های حماسی و اسطوره ای ایران، هرگاه نگاه و توجهی به اسطوره ها و داستان های پیش از خود داشته اند، از بن مایه های حماسی و زمینه های تلمیحی این اثر بهره هایی بسیار برده اند. از آن جاکه شاهنامه فردوسی، اثری حماسی و ملیست، انتظار معمول آن است که این اثر و درون مایه های آن، بیش تر در گونه وابسته خود، یعنی حماسه، بر ادبیات پس از خویش تاثیر بگذارد، اما نکته جالب توجه این است که بازتاب و حضور این اثر در قالب غزل که قالبی عاشقانه و گونه ای متفاوت با حماسه است، بسیار گسترده و فراتر از انتظار است. در این پژوهش با بررسی غزل های حسین منزوی، به عنوان یکی از شاخص ترین غزل سرایان روزگار معاصر، به این نتیجه دست یافته ایم که شاهنامه فردوسی با آن که متنی حماسی و ملیست، به دلیل پیوندها و گره خوردگی های عمیق با تمدن و فرهنگ ایرانی و نیز توانایی سراینده اش در خلق شاه کاری ادبی، توانسته است بر تمامی حوزه های شعر فارسی، حتا ساحت تغزلی و عاشقانه اش، تاثیراتی عمیق و پای دار بر جای بگذارد.