بررسی فرآیند تنش زدایی ارتعاشی، مدهای مختلف آن و مقایسه با تنش گیری حرارتی

تنش باقیمانده تنشی است که بر اثر انجام عملیات خاصی در جسم باقی می ماند و در حالیکه جسم تحت هیچ بارگذاری خارجی نیست نیز وجود دارد. چون تنش های باقیمانده توسط تغییر شکل مومسان غیریکنواخت تولید می شوند، بررسی تنش های باقیمانده ای که در هر فرآیند فلزکاری ایجاد می شوند، اهمیت دارد. مهمترین دلایل بوجود آمدن تنش های باقیمانده را می توان از دیدگاه منشاء حرارتی، مکانیکی و تغییر فاز بررسی نمود. برای از بین بردن تنش های باقیمانده موجود در قطعات می توان از تنش گیری حرارتی، فشاری، ارتعاشی، سرمایش زیر صفر، چکش کاری، کششی و پیر کردن طبیعی استفاده نمود. متداولترین روش مورد استفاده برای حذف تنش های باقیمانده، تنش زدایی حرارتی می باشد، اما این روش دارای محدودیت هایی نیز می باشد. روشی که اخیرا مورد توجه محققان قرار گرفته، روش تنش زدایی ارتعاشی است. پارامترهای تاثیرگذار در تنش زدایی ارتعاشی؛ دامنه ارتعاشات، اندازه و گردایان تنش پسماند و تعداد سیکل های اعمالی می باشد. مهمترین پارامتر تاثیرگذار، دامنه ارتعاش می باشد. هدف تحقیق پیشرو بررسی و مقایسه دو روش تنش زدایی حرارتی و تنش زدایی ارتعاشی و نتیجه گیری از بحث می باشد.