بن مایه مسیحاباوری در اپوکریفای عهد عتیق

مسیحاباوری به عنوان یک اندیشه و موضوعات پیرامونی آن، یکی از دغدغه های مهم یهودیان است. نگاه یهود به این موضوع، همچون آموزه های دیگر، در چارچوب ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و دینی این آیین است. موعودباوری یهودیان، رنج دراز‏مدت آنان در طول تاریخ را تحمل پذیر کرده است. آنان پیوسته به این موعود دل بسته و در نوشته های مقدس خود از او با واژه «مسیحا» نام می برند. این واژه، از کلمه «ماشیح» در زبان عبری گرفته شده که به معنای «مسح شده» است. گرچه ماشیح لقبی برای پادشاهان قدیم بنی اسرائیل بوده، در زمان های بعد به پادشاه آرمانی یهود اطلاق شده است.
«تنخ» که مسیحیان به آن عهد عتیق گویند، کتاب مقدس یهودیان است. آنان در کنار عهد عتیق، از مجموعه بزرگی به نام «تلمود» نیز بهره می برند که بسیاری از جزئیات اعتقادی و احکام خود را از آن وام گرفته اند. در میان متون دینی یهودیان، مجموعه نسبتا بزرگ دیگری به نام «اپوکریفا» وجود دارد که در حدود سه قرن، نزد برخی یهودیان حجت دانسته می‏شد. این نوشتار درصدد است تا بن مایه و خاستگاه مسیحاباوری قوم یهود را در کتاب های اپوکریفایی بررسی کند. این بررسی نشان می دهد که کتاب های اپوکریفایی در اندیشه مسیحاباوری، از عهد عتیق تاثیر پذیرفته اند و از میان خاستگاه های متعدد مسیحاباوری در عهد عتیق، به خاستگاه شهر «اورشلیم» اهمیت بیشتری داده شده است.