بررسی رابطه ی حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با سطح سلامت روان و رضایت از زندگی

پایش سلامت و تعیین کننده های آن در جمعیت عمومی، برای توسعه و همچنین برنامه های پیشگیری و ارتقای سلامت ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه ی بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با سطح سلامت روان و رضایت از زندگی در حاشیه نشینان شهر کرمانشاه انجام شد.
در این مطالعه مقطعی در تابستان 1394، 438 نفر از ساکنان محلات حاشیه نشین شهر کرمانشاه با روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های مطالعه را تکمیل کردند. ابزار مطالعه شامل چک لیست دموگرافیک و پرسشنامه های حمایت اجتماعی تصوری، خودکارآمدی عمومی و رضایت از زندگی بود. داده ها با نرم افزارهای 18 SPSS و Amos و با کمک آزمون های آماری همبستگی و تحلیل مسیر معادلات ساختاری تحلیل شدند.
میانگین سنی پاسخگویان 43/11±87/29 بود و 45 درصد از آنان مرد بودند. بین زنان و مردان به لحاظ نمره متغیرهای اصلی مطالعه، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0P>). میانگین نمرات پاسخگویان در متغیرهای حمایت اجتماعی تصوری، خودکارآمدی، رضایت از زندگی و سلامت روان، به ترتیب برابر 95/38، 22/27، 41/13 و 58/15 بود. نتایج نشان داد که خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی و همچنین سلامت روان، در ساکنان محلات حاشیه نشین نقش میانجی دارد.
استنتاج: با توجه به تایید نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی و همچنین سلامت روان، می توان نتیجه گرفت که حمایت اجتماعی زمانی می تواند منجر به افزایش رضایت از زندگی و کاهش آسیب های روانی شود که میزان خودکارآمدی بالا باشد.