ویژگی های کالبدشناسی و تصویرنگاری چنگال های فرعی گاومیش آبی و گاو

چنگال های فرعی باقی مانده انگشتان 2 و 5 نشخوارکنندگان بوده و معمولا فاقد عملکرد می باشند. بیشتر مطالعات مربوطه، درباره ی بیماری و شکل های غیر طبیعی غلاف این ساختارها می باشد.
از آنجا که مطالعه ی جامعی در مورد ساختار حالت طبیعی چنگال های فرعی، به ویژه در گاومیش آبی که از دامهای مطرح منطقه می باشد، در در دسترس نیست،لذا مطالعه حاضر درمورد آناتومی و تصویر نگاری گاومیش آبی و گاو انجام پذیرفت.
مطالعه روی مورفولوژی و مورفو متری و رادیولوژی136 چنگال فرعی از 11 لاشه گاومیش آبی و 6 لاشه گاو انجام پذیرفت و نتایج حاصله در دو حیوان مقایسه گردیدند.
یافته های مورفولوژی نشان داد که چنگال های فرعی بصورت ساختارهایی منشوری شکل با قاعده متصل به پوست، در سطوح کف دستی یا کف پایی مفصل قلمی بند انگشتی قرار گرفته بودند. این ساختارها در اغلب موارد دارای دو قطعه استخوانی پروگزیمال و دیستال بودند. بندهای انگشت موجود در چنگال های فرعی جانبی اندام سینه ای گاومیش، سه قطعه ای بودند. قطعه پروگزیمال در گاومیش به شکل دمبل و در گاو به شکل نامنظم یا قطره ای و قطعه دیستال در گاو، مثلثی شکل و در گاومیش آبی هرمی و تقریبا شبیه بند سوم انگشتان اصلی بودند. نتایج مورفومتری نشان داد که به طور کلی اندازه غلاف و استخوان های موجود در چنگال های فرعی گاومیش، بسیار بزرگتر از گاو بود.
گرچه چنگال های فرعی هردو حیوان ازجنبه مورفولوژیک شباهت های با هم دارند، ولی از نظر مورفو متریک ، تفاوت های چشم گیری را بین گاومیش و گاو نشان دادند. بزرگی این ساختارها در گاومیش آبی احتمالا سازگاری مفیدی برای حرکت در زمین های باتلاقی و نرم ایجاد می کند. از لحاظ رادیولوژی، بهترین نما برای مشاهده چنگال های فرعی و ساختارهای درون آن، نمای مورب می باشد.