تاثیر ورزشی ترکیبی بر سطوح سرمی اینترفرون گاما (INF-γ) و وضعیت ناتوانی بیماران زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با سطوح مختلف ناتوانی

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که منجر به تخریب میلین سیستم اعصاب مرکزی(مغز و نخاع) می گردد. تمرینات ورزشی منظم و به طور کلی فعالیت های بدنی برای حفظ سلامتی و پیشگیری از بیماری بسیار مهم است، لذا هدف این پژوهش بررسی اثر 12 هفته تمرین های ترکیبی (تمرین کششی، تمرین های قدرتی، استقامت قلبی تنفسی، انواع تمرین های تعادلی ایستا و پویا، تمرین های میان تنه(تمرین پیلاتس) و تمرین های راه رفتن روی تردمیل با حمایت وزن) بر اینترفرون گاما و وضعیت ناتوانی گسترده زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.
تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح تحقیق پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و از نوع کاربردی است، لذا از میان بیماران زن مراجعه کننده به انجمن MS شهرستان شهرکرد، براساس نمره مقیاس ناتوانی جسمانی سه گروه تقسیم شدند. گروه اول (مقیاس ناتوانی جسمانی کمتر از 5/4) تعداد 44 نفر قرار داشتند که به طور تصادفی به یک گروه تجربی(22 نفر) و گروه کنترل(22 نفر) قرار گرفتند. در گروه دوم نیز (مقیاس ناتوانی جسمانی بین 5 تا 5/6) تعداد 26 نفر قرار گرفتند و به طور تصادفی به یک گروه تجربی(13 نفر) و گروه کنترل(13 نفر) تقسیم شدند. همچنین در گروه سوم (مقیاس ناتوانی جسمانی 5/6 به بالا) تعداد 26 نفر قرار گرفتند و به طور تصادفی به یک گروه تجربی(13 نفر) و گروه کنترل(13 نفر) تقسیم شدند. در مجموع تعداد 96 نفر در این تحقیق شرکت داشتند. گروه های تجربی اول، دوم و سوم هر کدام مداخله خاص خود را انجام دادند، در صورتی که گروه های کنترل تمرین های کششی دریافت می کردند. برنامه تمرین ها برای گروه های آزمایش 12 هفته، هفته ای سه جلسه و جلسه ای یک ساعت بود. فاکتورهای آنتروپومتری و اینترفرون گاما بیماران قبل و بعد از تمرین ها با ابزار مناسب اندازه گیری شد. سطوح سرمی اینترفرون گامابا استفاده از کیت تجاری الایزا و نمره EDSS با استفاده از مقیاس اندازه گیری ناتوانی جسمانی مبتلایان به MS اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده های با استفاده از آمار توصیفی و واریانس یک طرفه و تی زوجی و وابسته انجام شد.
نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در INF-γ آزمودنی هایی با شدت ناتوانی کم در گروه مداخله اول قبل و بعد از تمرین ها مشاهده نشد(017/1=p)، اما در گروه شاهد اول تفاوت معنی داری مشاهده نشد(229/0=p)، در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین گروه شاهد و مداخله اول بر حسب INF-γ وجود نداشت(09/0=p). همچنین، نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در INF-γ آزمودنی هایی با شدت ناتوانی کم در گروه مداخله اول قبل و بعد از تمرین ها وجود نداد(309/0=p)، اما در گروه شاهد اول تفاوت معنی داری مشاهده نشد(108/0=p)، در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین گروه شاهد و مداخله اول بر حسب INF-γ وجود نداشت(273/0=p).
انجام تمرین های توانبخشی ترکیبی هر چند در سطوح سرمی اینترفرون گاما تغییری ایجاد نکرد، اما موجب تغییرات معنی داری در شدت ناتوانی بیماران مبتلا به M.S در سطوح مختلف گردید، لذا با توجه به این نتایج، می توان پیشنهاد کرد که متخصصان توانبخشی از این تمرین ها به عنوان یکی از درمان های مکمل در کنار درمان های دارویی برای بیماران MS استفاده کنند.