نیروی عکس العمل زمین در الگوی پرش- فرود پس از اجرای پروتکل ویژه خستگی فوتبال (SAFT90) درفوتبالیست های نخبه

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک پروتکل خستگی بر بزرگی و میزان جذب نیروی عمودی عکس العمل زمین در فوتبالیست ها و مطالعه مکانیسم آسیب-های ناشی از آن است.

12 فوتبالیست حرفه ای سالم (میانگین و انحراف استاندارد سن 05/2 ± 42/21 سال، قد 03/5 ± 91/174 سانتی متر و وزن 27/5 ± 7/70 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. افراد فعالیت پرش- فرود را قبل، وسط و بعد از اجرای پروتکل ویژه خستگی در فوتبال (SAFT90) انجام دادند. نیروی عکس العمل زمین و آهنگ اعمال بار، با استفاده از دستگاه Force Plate اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه گیری های مکرر و t همبسته به روش تعدیل بونفرونی استفاده شد (05/0˂P).

تفاوت معنی داری بین آهنگ اعمال بار قبل و بعد از اتمام کامل پروتکل خستگی و بین آهنگ اعمال بار بعد از نیمه پروتکل و اتمام کامل پروتکل مشاهده شد (05/0˂P) اما بین قبل از پروتکل و بعد از نیمه پروتکل تفاوت معنی دار نبود (05/0˂P). همچنین حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین فقط بعد از اتمام کل پروتکل با قبل از اجرای پروتکل تفاوت معنی دار داشت (05/0˂P) اما حداکثر نیروی عکس العمل زمین بعد از نیمه پروتکل نسبت به قبل از پروتکل و بعد از اتمام کل پروتکل نسبت به بعد از نیمه پروتکل تفاوت معنی داری نداشت (05/0˂P).

پس از فعالیت 90 دقیقه ای شبیه سازی شده در فوتبال به نظر می رسد توانایی فرد در کنترل نیروهای وارد شده هنگام فرود کاهش می یابد. این کاهش می تواند ناشی از بروز خستگی در عضلات اندام تحتانی به خصوص عضلات چهار سر ران باشد که بیشترین نقش را در جذب نیروها هنگام فرود دارند و همین امر می-تواند باعث فشار بر سایر بافت ها و افزایش خطر بروز آسیب، از جمله آسیب ACL غیر برخوردی، در انتهای زمان یک مسابقه 90 دقیقه ای فوتبال شود.