راهبردهای سیاست خارجی چین و ژاپن در آسیای مرکزی

آسیای مرکزی به دلیل برخورداری از منابع زیرزمینی و طبیعی همواره مورد توجه قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای بوده است. با دقت در راهبردهای سیاست خارجی چین و ژاپن میان سال های 2012 تا 2016 در منطقه آسیای مرکزی مشخص می شود از یک طرف، چین دارای منافع اقتصادی، امنیتی، انرژی و ژئوپلیتیک در منطقه است و از طرف دیگر، ژاپن منافع اقتصادی، انرژی و اهداف بلندمدت بین المللی و منطقه ای را دنبال می کند. سوال اصلی در این مقاله این است که چین و ژاپن چه منافع و راهبرد هایی در منطقه دارند و در سیاست های بلندمدت خود در چه عرصه هایی با یکدیگر افتراق کارکردی دارند؟ فرضیه تحقیق این است که راهبرد چین استفاده از قدرت رو به رشد اقتصادی و قدرت سیاسی خود در منطقه آسیای مرکزی به ویژه از طریق سازمان همکاری های شانگهای است در حالی که ژاپن از طریق کمک های حمایت گرانه در قالب همیاری توسعه رسمی و چندجانبه گرایی سیاسی همچنین استفاده از ظرفیت های خود در سازمان های منطقه آسیا_ پاسیفیک مانند همکاری اقتصادی آسیا_ پاسیفیکیا نهادهای سازمان ملل مانندبرنامه توسعه ملل متحدبهره می برد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی است و نگارش آن با استفاده از منابع کتابخانه ای و فضای مجازی می باشد.