بررسی ساختار اجتماعی، نطام قشربندی و اسکان عشایر بهمئی و بختیاری (مورد مطالعه: شهرستان های رامهرمز و ایذه)

دو ایل بهمئی و بختیاری از نظر جمعیت، دامنه ی کوچ و جابجایی، شهرهای محل اسکان و مشارکت در اقتصاد ملی از گروه های قومی عمده ی مستقر در مناطق جنوب غربی ایران اند. اگر چه اجرای سیاست های اسکان اجباری و تخته قاپو ایلات در دوران پهلوی اول و تغییرات اجتماعی و تحولات تاریخی متاثر از گسترش مدرنیزاسیون، سبک و شیوه ی زندگی این عشایر را دگرگون کرده است؛ با این وجود می توان فرایندهای اساسی اسکان، تغییر نظام قشربندی و ساختار و مناسبات قومی و جغرافیای سکونت گاهی شان را مورد مطالعه و کنکاش قرار داد. این پژوهش که با رویکرد جامعه شناسی تاریخی و روش تحلیل تاریخی انجام شده است سعی در مطالعه و بررسی نظام قشربندی مردم ساکن در شهرستان های ایذه و رامهرمز را دارد. یافته های این پژوهش نشان می دهد کنش عشایر در شهرهای رامهرمز و ایذه به شدت متاثر از گرایشات فرهنگی گروه قومی است و پیوندهای خویشاوندی درون واحدهای باب، طایفه و تیره دارای هنجارهای نهادینه شده ی عرفی است که به مرور سست تر شده اند ولی همچنان پایدار مانده اند.