تاثیر وضعیت های مختلف فرود بر میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در زنان ورزشکار

تکنیک فرود یکی از بخش های اساسی و مهم بسیاری از رویدادهای ورزشی است و از علل مهم بروز آسیب های اندام تحتانی محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر وضعیت های مختلف فرود بر میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در زنان ورزشکار است. به این منظور 15 دانشجوی زن ورزشکار رشته تربیت بدنی در مطالعه حاضر شرکت کردند. در این تحقیق از سه مدل کفی با شیب های 5 درجه مدیال و لترال و بدون شیب (نرمال) استفاده شد. کلیه شرکت کنندگان تکنیک فرود را قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی با استفاده از سه مدل کفی انجام دادند. فعالیت الکتریکی عضلات پرونئوس لانگوس و دوقلوی داخلی با استفاده از الکترومایوگرافی ارزیابی شد. تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که در میزان فعالیت عضله پرونئوس لانگوس و دوقلوی داخلی هنگام فرود پس از خستگی کاهش معنا دار وجود دارد (05/0P≤). اگرچه میزان فعالیت عضله دوقلوی داخلی، در وضعیت های فرود مختلف تفاوت معنا داری را نشان داد (01/0P=)، فعالیت عضله پرونئوس لانگوس بین وضعیت های مختلف فرود تفاوت معنا داری نداشت (05/0P>). نتایج این مطالعه نشان داد تقویت عضله دوقلو در انقباضات اکسنتریک و تقویت عضله پرونئوس لانگوس برای حفظ سطح فعالیت خود در زمان بروز خستگی می تواند در پیشگیری از آسیب های ناشی از فرود نامناسب در زنان ورزشکار و دستیابی به عملکرد بهینه آنها مفید واقع شود.