واکاوی و تحلی روایی از علم امام (ع) به لغایت با رویکرد نقد مدعیان دروغین

یکی از ویژگی های حجت های الاهی، دارابودن علم مخصوص امامت است. متکلمان و محدثان شیعه گستره هایی را برای این علم تعریف کرده که در میان دیدگاه های آنان، حداقل ها و حداکثر هایی وجود دارد. آنچه مورد اتفاق شیعیان است، علم امام به حلال و حرام الاهی و معارف قرآنی است که از جمله معارف قرآنی، علم به قرائت صحیح می باشد؛ اما در برخی موارد، مانند توانایی سخن گفتن به تمام زبان های دنیا، میان متکلمانی همچون شیخ مفید و محدثانی مانند شیخ صدوق اختلاف دیدگاه وجود دارد. شیخ مفید این محدوده را واجب عقلی ندانسته، اما شیخ صدوق آن را لازم می داند. قابل ذکر است که اهل بیت: از روش پرسش های علمی و علم امام به لغات، جهت شناساندن دروغ های مدعیان استفاده کرده اند. نتیجه این بحث، آن که اولا، برخی از متکلمین نیز این امر را واجب عقلی دانسته اند؛ ثانیا، شیخ مفید و تابعان ایشان اگر چه آن را از منظر عقل واجب نمی دانند، ممتنع نیز ندانسته اند، ثالثا روایات متواتر و معتبر بر لزوم این صفت برای امام معصوم 7 دلالت دارد. روش این مقاله توصیفی – تحلیلی است که به صورت تحلیل روایی، ادعاهای دروغین برخی از مدعیان معاصر را آشکار کرده است. بی تردید عدم توانایی آنان در تسلط بر زبان های مختلف و معارف دینی گویای باطل بودن ادعای آنان است ودر واقع این توانایی، معیاری برای صحت و سقم ادعای امامت محسوب می شود.