بررسی ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی در بیماران مبتلا به پای دیابتی

آمپوتاسیون های اندام تحتانی از جمله انواع شایع عوارض مورد مشاهده در بیماران دیابتی محسوب می گردند. بیماری دیابت احتمال خطر آمپوتاسیون های اندام تحتانی را افزایش می دهد، اگرچه مطالعات اپیدمیولوژیک رابطه مثبت بین بالا بودن قند خون و احتمال آمپوتاسیون های اندام تحتانی را نشان داده اند، وسعت اثرات عدم کنترل مناسب قند خون بر این عارضه، که یکی از پرهزینه ترین عوارض دیابت است، را به خوبی بررسی نکرده اند.
در این مطالعه مشاهده ای که به صورت یک بررسی توصیفی تحلیلی مقطعی انجام گردید. تعداد 100 نفر از بیماران مبتلا به پای دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش (مرکز ارجاعی بیماران پای دیابتی) در سال های 93 و 94 به صورت در دسترس انتخاب شدند و ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و نیاز به انجام آمپوتاسیون اندام تحتانی در آنها بررسی گردید.
با توجه به نتایج به دست آمده، میانگین مدت بیماری در افراد مورد بررسی 9/4±09/12 سال بود. در مطالعه پیش رو 26 درصد از بیماران منجر به آمپوتاسیون اندام تحتانی شده اند. میانگین هموگلوبین A1C در گروهی که آمپوتاسیون داشتند 3/1±5/8 و در گروه بدون آمپوتاسیون 1/1±9/7 بود که اختلاف آماری معناداری را نشان می داد (P=0.016). توزیع فراوانی محل آمپوتاسیون بر اساس هموگلوبین A1C در بیماران مورد بررسی تفاوت آماری معناداری نشان نمی داد (P > 0.05).
بر اساس نتایج حاصل از مطالعه پیش رو که به صورت توصیفی انجام شده است، نشان داده شده که میزان هموگلوبین A1C بصورت معناداری در بیماران منجر به آمپوتاسیون اندام تحتانی بالاتر بوده است. اگرچه با توجه به نحوه طراحی مطالعه نمی توان رابطه کمی میان هموگلوبین A1C و پیشرفت به سمت آمپوتاسیون اندام تحتانی را گزارش کرد، ولیکن به خوبی نشان داده شده که ارتباط معناداری میان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی وجود دارد. پیشنهاد می شود که در مطالعات آتی میزان اثر پایین آوردن هموگلوبین A1C بر روی کاهش میزان آمپوتاسیون اندام تحتانی بررسی گردد، تا از این مارکر سرمی در دسترس در مراکز درمانی جهت پیش بینی آمپوتاسیون اندام تحتانی بهره برداری شده و در نهایت کاهش این عارضه را شاهد باشیم.