رابطه سازگاری شغلی با توانمندسازی روان شناختی و فرسودگی شغلی اعضای هیات علمی

توانمندسازی روان شناختی و فرسودگی شغلی اعضای هیات علمی از موضوعات بسیار مهمی هستند که می توانند تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله سازگاری شغلی قرار بگیرند. از این رو هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه سازگاری شغلی با توانمندسازی روان شناختی و فرسودگی شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان بود.
روش پژوهش توصیفی- پیمایشی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیات علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان بوده که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای آسان تعداد 183 نفر انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور بررسی متغیرهای پژوهش از پرسشنامه های سازگاری شغلی، توانمندسازی روان شناختی و فرسودگی شغلی که روایی از طریق روایی محتوایی و پایایی آن ها از طریق آلفای کرونباخ به ترتیب 0/76، 0/87و 0/79 مورد تایید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه همزمان از طریق نرم افزارآماری spss21 انجام شد.
بر اساس نتایج مقدار ضریب همبستگی سازگاری شغلی با توانمندسازی روان شناختی و فرسودگی شغلی به ترتیب 0/736 و 0/687- بود (0/01p<). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که سازگاری شغلی 9/56 درصد از واریانس توانمندسازی روان شناختی و 49/6 درصد از واریانس فرسودگی شغلی را تبیین می کند.
با توجه به رابطه مثبت سازگاری شغلی با توانمندسازی روان شناختی و رابطه منفی آن با فرسودگی شغلی، مدیریت منابع انسانی دانشگاه می تواند جهت افزایش توانمندسازی روان شناختی و کاهش فرسودگی شغلی اعضای هیات علمی، از مشاوره شغلی به شیوه سازگاری شغلی بهره گیرد.