مقایسه تاثیر 10 هفته تمرین قدرتی و استقامتی بر تستوسترون و کورتیزول سرمی و نسبت تستوسترون به کورتیزول سرمی در دانشجویان مرد و زن غیر فعال

پژوهش حاضر برای بررسی مقایسه تاثیر 10هفته تمرین قدرتی و استقامتی بر تستوسترون و کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول سرمی در دانشجویان مرد و زن غیرفعال دانشگاه پیام نور انجام شد.
روش شناسی: این مطالعه به روش نیمه تجربی بر روی 40 دانشجو شامل20 مرد و 20 زن غیرورزشکار از میان 320 تن از دانشجویان دانشگاه پیام نور شهر دهدشت با دامنه سنی 20-30 سال که به صورت داوطلبانه و هدفمند انتخاب شدند، انجام گردید. به صورت تصادفی دو جنسیت(زن و مرد) هر کدام به دو گروه (قدرتی و استقامتی) به طور مساوی تقسیم شدند.
کورتیزول در گروه تمرین مقاومتی(هر دو جنسیت) کاهش معنادار نشان داد(PM=/001،/002 PF=) در حالی که در گروه تمرین استقامتی(هر دو جنسیت) افزایش معناداری مشاهده گردید(PM=/000، PF=/001). تستوسترون در گروه تمرینی مقاومتی(هر دو جنسیت) افزایش معنادار(PM=/01، PF=/01) و در استقامتی کارها(هر دو جنسیت) تفاوت معناداری مشاهده نشد. در نهایت نسبت تستوسترون به کورتیزول در(بین دانشجویان مرد و زن در هر دو نوع تمرین استقامتی و قدرتی) تفاوت معناداری نیز مشاهده نشد.
افزایش معنادار تستوسترون در گروه تمرین مقاومتی، هم در گروه مردان و هم زنان نشان می دهد که هر دو گروه نسبت به تمرینات یکسان واکنش مشابه نشان داده اند، هرچند واکنش تستوسترونی مردان ه تمریات بالاتر بود. غیرمعنادار بودن تفاوت نسبت تستوسترون به کورتیزول می تواند به علت تغییر اندک سطح هورمون ای ورد آزایش باشد. بنابراین لزوم توجه به تمرینات قدرتی و استقامتی بر تستوسترون و کورتیزول ضروری به نظر می رسد.