بررسی رابطه سوءمصرف مواد اعتیادآور با سرسختی روان شناختی،کیفیت زندگی و خودپنداره در معتادان

اعتیاد به مواد مخدر، اختلال روانی عودکننده و مزمنی است که با اختلالات انگیزشی شدید و از دست دادن تسلط رفتاری همراه است. اعتیاد و سوءمصرف مواد دارای عوامل زمینه ساز متعددی در حیطه های نگرش، محیط و جامعه می باشد. از سوی دیگر، تحقیقات قبل نشان داده است اعتیاد موجب بروز دگرگونی در ادراک مسائل اجتماعی و نوع نگرش در افراد مبتلا به این معضل می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه سوءمصرف مواد با سرسختی روان شناختی، کیفیت زندگی و خودپنداره در معتادان انجام شد.
این پژوهش از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل افراد تحت پوشش مراکز ترک اعتیاد شهر قم بود که با روش نمونه گیری در دسترس (تعداد 250 نفر) انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه غربالگری مواد، خودپنداره، سرسختی روان شناختی و کیفیت زندگی استفاده شد. داده ها از طریق روش محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شدند.
بین سوءمصرف مواد با سرسختی روان شناختی در سطح 05/0، همبستگی منفی معنی دار (531/0-) وجود داشت. از سوی دیگر، بین سوءمصرف مواد با کیفیت زندگی در سطح 05/0، همبستگی منفی معنی دار (283/0) بود، همچنین بین سوءمصرف مواد با خودپنداره در سطح 05/0، همبستگی منفی معنی داری (475/0-) به دست آمد.
نتایج این مطالعه نشان داد بین سوءمصرف مواد اعتیادآور با سرسختی روان شناختی، کیفیت زندگی و خودپنداره، رابطه معنی داری وجود دارد و افرادی که شدت سوءمصرف مواد بالاتری دارند سرسختی روان شناختی، کیفیت زندگی و خودپنداره آنان پایین تر است.