تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی نیتریک اکساید، عملکرد سلولهای اندوتلیال عروقی و پیامدهای ثانویه در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت یک بیماری متابولیکی است که میزان شیوع آن روز به روز در حال افزایش است. بیماران دیابتی با اختلال های عملکردی اندوتلیال مواجه هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر اتساع وابسته به جریان خون براکیال، نیتریت/ نیترات و پیامدهای ثانویه در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است.
در این مطالعه نیمه تجربی از میان مراجعه کنندگان به مرکز دیابت و بیماری های متابولیک شهر تهران در تابستان 1393 که مبتلا به دیابت نوع 2 و پرفشاری خون درمان شده بودند، تعداد 30 نفر انتخاب و به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت سه ماه و سه جلسه در هفته انجام گرفت. پارامترهای بیوشیمیایی گلوکز، کلسترول تام، تری گلیسرید و لیپوپروتئین پر چگالی ، هموگلوبین گلیکوزیله A1C، انسولین پلاسما و غلظت های NOx پلاسما اندازه گیری شدند. تاثیر مداخله تمرینی با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS از راه آنالیز واریانس دو طرفه بررسی شد.
تمرین ورزشی باعث افزایش معنی دار اکسیژن مصرفی اوج (0/005>) NOx (004/0>P) و کاهش معنی دار سطوح گلوکز (0/023>P) شد. با وجود این ده هفته تمرین تناوبی تاثیر معنی داری بر FMD (P< 0.189) داشت.
برنامه تمرین تناوبی هوازی برای توسعه عوامل آمادگی هوازی در بیماران دیابت نوع 2 مناسب است. با وجود این، برنامه یاد شده نتوانست تاثیری بر FMD داشته باشد. این نشان می دهد طول دوره تمرینی بیشتر از سازگاری اولیه عملکردی بوده و وارد مرحله سازگاری ساختاری شده است.