مقایسه بین پتانسیل فرسایش آبی و بادی واحدهای ژئومورفیک حوضه آبخیز کارون با استفاده ازمدل اریفر وپسیاک

در بسیاری از کشورها بویژه کشورهای با اقلیم های خشک ونیمه خشک، فرسایش خاک مسئله ای بسیار مهم محسوب می شود. بررسی میزان تاثیر انواع فرسایش( آبی – بادی) در هر یک از واحدهای ژئومورفولوزی و مقایسه پتانسیل رسوبدهی فرسایش آبی و بادی هدف اصلی این تحقیق به منظور کاربرد ژئومورفولوژی در برآورد پتانسیل فرسایش بشمار می رود. در ابتدا نقشه رخساره های ژئومورفولوژی بعنوان واحد کاری در محیط سیستمهای اطلاعات جغرافیایی تهیه گردید. در مرحله بعد، مقدار پتانسیل فرسایش آبی و بادی بر اساس مدل های تجربی فرسایش آبی و بادی در هر یک از تیپ ها تعیین گردید .نتایج نشان داد که حوضه کارون درتیپ های ژئومورفولوژی دشت سر اپانداز، دشت سر فرسایشی وجلگه رسی به ترتیب 27.7 ، 35.4 و 36.7 درصد از سهم پتانسیل تولید رسوب را دارا میباشند. درحالیکه میزان برآورد فرسایش بادی در این حوزه با استفاده ازمدل اریفر نشان داد هاست که دشت سر اپانداژ با سهمی برابر با72.7 درصد بیشترین مقدار و پلایا با 15.4 درصد در مرحله بعد واقع است و دشت سر فرسایشی با 4.2 درصد کمترین نقش را در فرسایش بادی حوضه دارا است. در زیرحوضه دز سهم پتانسیل فرسایش آبی در تیپ های دشت سر پوشیده و پلایا بیش از 37 درصد و دشت سر اپانداژ 24 درصد می باشد. تیپهای ژئومورفولوژی پلایا ، اپانداژ و پوشیده به ترتیب با 47 ، 34.8 و 18.1 درصد را از لحاظ پتانسیل فرسایش بادی شامل می شوند. در حوضه بهمن شیر دشت سر آپانداژ با 48.2 درصد بیشترین سهم در تولید رسوب داراست در حالیکه دشت سر پوشیده باسهمی معادل 34.2 درصد از کل حوضه میباشد و پلایا با رخساره رسی و شوری متوسط پتانسل 17.5درصد از سطح کل حوزه را دارا است.بیشترین مساحت فرسایش بادی نیز در سطح دشت سر اپانداژ برابربا 19 درصد در حالیکه کمترین میزان رسوب برابر با 3.3 درصد متعلق به تیپ دشت سر پوشیده میباشد.