مقایسه عوارض کوتاه مدت نارسی در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی با دو روش درمانی خارج کردن سریع لوله تراشه پس از تزریق سورفکتانت (اینشور) و تهویه مکانیکی

تزریق سورفکتانت که از روش های درمانی دیسترس تنفسی در نوزادان نارس می‏باشد به دو روش خارج کردن سریع لوله تراشه پس از تزریق سورفکتانت (اینشور) و یا تحت دستگاه تهویه مکانیکی انجام می شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه عوارض نارسی بین نوزادانی است که به یکی از این دو روش تحت درمان قرار گرفته اند.
این مطالعه توصیفی بر روی 120 پرونده نوزادان نارس بستری شده‏ در طی سال های 92-91 در بخش مراقبت‏های ویژه‏ی نوزادان یکی از مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی بابل که سورفکتانت دریافت کردند، انجام شد. نوزادانی که شرایط ورود به مطالعه را داشتند بطور غیرتصادفی و بر اساس روش درمانی مرسوم بیمارستان مربوطه در همان سال، گروه درمان با تهویه مکانیکی(سال 91) و گروه درمان شده با روش اینشور (سال 92) را تشکیل دادند. متغیرهای مورد نیاز از پرونده نوزادان استخراج و در پرسشنامه تکمیل گردید. داده ها به وسیله ی نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 21 با آزمون های تی تست و کای دو و p کمتر از 05/0 از لحاظ آماری معنی دار تلقی شد.
نتایج نشان داد که در گروه اینشور خونریزی بطن های مغزی، مرگ و انعقاد منتشر داخل عروقی (01/0=p)، رتینوپاتی نارسی(03/0=p) و پنوموتراکس(001/0=p) بطور معنی داری از گروه تهویه مکانیکی کمتر بود. لیکن در ارتباط با خونریزی ریوی(4/0=p)، سپسیس (29/0=p)و کانال شریانی باز (24/0=p) تفاوت معناداری در دو گروه دیده نشد. زمان شروع شیر و ترخیص در نوزادان گروه اینشور زودتر از گروه تهویه مکانیکی بود، اما این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود (به ترتیب 1/0، 06/0=p).
با توجه به یافته های این مطالعه، روش درمانی خارج کردن سریع لوله تراشه پس از تزریق در نوزادان نارس مبتلا به دیسترس تنفسی از لحاظ بروز عوارض نارسی در مقایسه با روش تهویه مکانیکی استراتژی ایمن تری می باشد. لذا به نظر میرسد با تحقیقات بیشتر در آینده، میتوان از این روش در درمان سندرم دیسترس تنفسی در بخشهای مراقبت ویژه نوزادان بهره جست.