الگوی ارتباط بین بیان نسبی TCF7L2 بافت پانکراس با تغییرات انسولین به واسطه تمرین تناوبی در رت های دیابتی نوع 2

هر دو فاکتورهای محیطی و ژنتیکی در گسترش دیابت نوع 2 دخیل هستند. هدف از مطالعه حاضر اندازه گیری اثر تمرینات تناوبی شدید بر سطوح گلوکز، انسولین و بیان TCF7L2 در بافت پانکراس رت های دیابتی نوع 2 و تعیین ارتباط بین بیان نسبی TCF7L2 با نسبت تغییرات انسولین در گروه تمرین تناوبی و گروه کنترل است.
در مطالعه تجربی- کاربردی حاضر، رت های نر ویستار که قبلا با تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین به دیابت نوع دو مبتلا شده بودند، به دو گروه کنترل (بدون تمرین) و تمرین تناوبی (12 هفته، هفته ای 5 جلسه) تقسیم شدند. گلوکز ناشتا، انسولین سرم و بیان TCF7L2 در بافت پانکراس هر دو گروه پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. ارتباط بین بیان TCF7L2 و نسبت تغییر انسولین گروه تناوبی به کنترل نیز توسط آزمون همبستگی پیرسون تعیین شد.
تمرینات تناوبی در گروه تمرین با بهبود گلوکز ناشتا در مقایسه با گروه کنترل همراه بود (0/001>p). افزایش معنی داری در سطوح انسولین (0/001>p) و همچنین کاهش معنی داری در بیان نسبی TCF7L2 بافت پانکراس گروه تناوبی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/038=p). همچنین همبستگی معکوس و معنی داری بین بیان نسبی TCF7L2 با نسبت تغییر انسولین گروه تناوبی به کنترل به دست آمد (0/034=p، 0/84- =r).
تمرین تناوبی با بهبود سطوح گلوکز و ترشح انسولین در رت های دیابتی نوع 2 همراه است. بر پایه یافته های موجود، این بهبود را می توان به کاهش بیان TCF7L2 در بافت پانکراس در پاسخ به تمرینات تناوبی نسبت داد.