بررسی اثر لیتیوم کلراید بر بهبود اختلال حافظه کاری و فضایی در مدل حیوانی تشنج القاء شده با پنتیلن تترازول

حملات تشنجی مکرر منجر به آسیب نورونی گسترده و بروز اختلالات شناختی مانند زوال حافظه و یادگیری می شود. تجویز مکرر یا تک دوز پنتیلن تترازول با القاء تشنج در موش های صحرایی همراه است. این مطالعه به بررسی اثر حمایت کننده عصبی لیتیوم کلراید بر نقص حافظه کاری و فضایی ناشی از پنتیلن تترازول می پردازد.

جهت القاء کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول، دوز تکرار شونده (40 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن حیوان) به مدت 5 روز و به صورت درون صفاقی تزریق شد. پس از مشاهده 5 مرحله تشنج، گروه های PTZ+Li20، PTZ+Li40 و PTZ+Li80 به ترتیب دوزهای 20، 40 و 80 میلی گرم/کیلوگرم لیتیوم کلراید و گروه PTZ+Saline محلول نرمال سالین را به مدت 14 روز دریافت کردند. آزمون های ماز آبی موریس و ماز Y جهت بررسی حافظه کاری و حافظه فضایی انجام شد.
در مقایسه با گروه کنترل، گروه PTZ+Saline کاهش رفتارهای تناوبی طی ماز Y و افزایش مدت زمان و مسافت پیمایش تا رسیدن به سکوی مخفی طی ماز آبی موریس را نشان داد. از طرفی، حیوانات دریافت کننده لیتیوم کلراید، به ویژه در دوز حداقل، درصد بالاتری از رفتارهای تناوبی در ماز Y، به همراه کاهش مدت زمان و مسافت پیمایش مسیر را در ماز آبی در مقایسه با گروه PTZ+Saline نشان دادند.
اثرات محافظت کنندگی عصبی لیتیوم سبب بهبود حافظه کاری و حافظه فضایی در مدل حیوانی تشنج القاء شده با پنتیلن تترازول می گردد.