اثربخشی آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی سالمندان بازنشسته

با توجه به افزایش سریع تعداد سالمندان، مساله ی بهداشت، سلامت و تامین آسایش و رفاه آنان در جامعه هر روز ابعاد تازه و گسترده تری پیدا می کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی در سالمندان بازنشسته انجام شد.
روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری مطالعه حاضر شامل کلیه ی مراجعه کنندگان سالمند بازنشسته به سازمان امور بازنشستگان در تابستان 1395 بود. پس از مصاحبه و اجرای پرسشنامه خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی از بین واجدین شرایط 24 نفر پذیرفتند تا در پژوهش شرکت کنند که به شیوه ی تصادفی در دو گروه) 12 نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه گواه) جایگزین شدند. 8 جلسه ی 80 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در طی چهار هفته برای گروه آزمایش به صورت گروهی انجام گرفت. تمام شرکت کننده ها قبل و بعد از درمان، پرسشنامه های خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی را تکمیل کردند.
نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانکوا) نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اثر معنی داری بر خودکارآمدی (005/0 P=، 16/10F=) و سازگاری اجتماعی (001/0 P=، 44/22F=) دارد. همچنین باعث کاهش خرده مقیاس های سازگاری خانوادگی (000/0 P=، 78/29F=)، سازگاری جسمانی (04/0 P=، 71/4F=)، سازگاری هیجانی (002/0 P=، 26/14F=)، سازگاری شغلی (000/0 P=، 34/21F=) و سازگاری اجتماعی (000/0 P=، 66/42F=) شده است.
در نتیجه درمانگری مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی را کاهش دهد.